Podcast #3 “ADHD is geen excuus, wel een verklaring”

Lees hier de uitgeschreven versie 

Aan sommige ziekten en stoornissen kleeft een seksistisch randje dat verder reikt dan puur biologische man-vrouwverschillen. Nina vertelt in deze aflevering wat dat betekende voor haar diagnose.

30 – 50 % van de diagnoses bij vrouwen wordt gemist

ADHD staat voor ‘Attention Deficit Hyperactivity Disorder’, en is een gedragsstoornis. Er worden ruwweg drie typen onderscheiden: ADHD, ADD en een combinatie van deze twee. Bekende bijbehorende kenmerken zijn: concentratie- en aandachtsproblemen, hyperactiviteit en impulsiviteit. Dit kan zich op allerlei manieren uiten, zoals snel afgeleid zijn, lastig stil kunnen zitten of te snel beslissingen nemen, maar ook in verslavingsgevoeligheid, agressie, dromerigheid of slaapproblemen.^1,2

ADHD wordt meestal in de kindertijd gediagnosticeerd, omdat de gedragsproblemen al jong zichtbaar zijn. In Nederland heeft ongeveer 3% van de kinderen onder de achttien jaar ADHD, naar schatting houdt tweederde van deze patiënten ADHD in de volwassenheid.³

Verschillende symptomen

Gedragsstoornissen als ADHD worden vaker gediagnosticeerd bij mannen dan bij vrouwen, hoewel wordt geschat dat evenveel volwassen mannen en vrouwen ADHD hebben. Bij jongens wordt zelfs ruim drie keer vaker de diagnose gesteld dan bij meisjes. Dit komt onder andere doordat mannen en vrouwen zich anders kunnen uiten, en de bekende symptomen van ADHD kenmerkend zijn voor gedrag dat mannen vaker vertonen (zie visual hierboven). Jongens met ADHD vertonen vaak hyperactiviteit, impulsief gedrag, agressie en zijn lastig. Meisjes kunnen drukker zijn en praatgraag, maar hebben vooral last van concentratieproblemen en dagdromen. Het gedrag van meisjes met ADHD is minder storend voor de buitenwereld en wordt daarom vaak over het hoofd gezien. Hierdoor wordt deskundige hulp onvoldoende ingeschakeld.^4,5

Slechts een deel van de meisjes en vrouwen met ADHD krijgt dus de juiste diagnose en behandeling. Er wordt geschat dat ADHD bij meisjes in 30 tot 50 procent van de gevallen niet wordt herkend. Dit betekent dat veel meisjes en vrouwen niet de zorg krijgen die ze nodig hebben en er veel langer onbehandeld mee blijven worstelen.⁶