Arendina kampt sinds haar elfde met extreme menstruatiepijn

Elke maand flauwvallen

Een paar maanden geleden zat ik bij een nieuwe huisarts. Ik vertelde haar dat ik vanaf mijn elfde zoveel menstruatiepijn heb dat ik elke maand, zonder uitzondering, moet overgeven en flauwval. Ik ga zweten en trillen en krijg rugpijn en diarree. Volgens collega’s, mijn vriend en andere mensen die het gezien hebben trek ik wit weg. Zij schrikken zich elke keer wezenloos door deze verschijnselen. En ik vind het enorm genânt als omstanders mij zo moeten zien.

Een vrouw als huisarts

Voor het eerst in mijn leven was mijn huisarts een vrouw. Ik was enthousiast en hoopvol omdat ik dacht: een vrouw zal mijn klachten wel serieus nemen. Sinds mijn elfde probeer ik namelijk een oplossing te vinden voor mijn extreme menstruatiepijnen. Ik heb zeven huisartsen gehad maar er werd mij altijd verteld dat het met het ouder worden minder zou worden. Of ik kreeg de pil voorgeschreven – maar ook dat hielp niet.

Geen luisterend oor

Mijn nieuwe huisarts liet mij niet uitspreken. Ze slaakte een diepe zucht en zei dat sommige vrouwen dit nu eenmaal hebben. Toen ik thuis kwam stortte ik in. Hoe lang kon ik dit nog volhouden? En waarom zag geen enkele arts de ernst van de situatie in? Mijn vriend was verontwaardigd. Hij vond het niet normaal wat ik elke maand meemaakte en zei: ‘We bellen de huisarts en houden niet op tot je geholpen bent.’ 

Excuses

Bij een volgend bezoek liet ze me wel uitspreken en bood ze excuses aan. Ook verwees ze me door naar een expertisecentrum voor endometriose. Dat komt bij jonge vrouwen minder vaak voor, maar twee collega’s hebben het en zij herkenden bij mij de symptomen. Binnenkort krijg ik een kijkoperatie. Dertien jaar geleden kwam ik voor het eerst bij de huisarts met deze klachten. Ik hoop dat er eindelijk iets aan gedaan kan worden.

Een lage pijngrens?

Aan huisartsen zou ik willen meegeven: luister naar je patiënt. Neem diegene echt serieus, ook als de kans statistisch gezien klein is dat er iets ernstigs aan de hand is. Omdat artsen het blijkbaar normaal vonden dat ik elke maand flauwviel, ging ik mezelf een aansteller voelen. Misschien had ik wel een lage pijngrens? Was ik een zwakkeling?

Taboe op menstruatie

Menstrueren is in sommige delen van de black community een taboe. Er mag niet over gesproken worden waar mannen bij zijn. Vrouwen moeten als ze bloeden ook fysiek afstand houden van mannen, ze mogen niet uit dezelfde pannen eten en niet koken. Toen ik mijn moeder op mijn elfde vertelde dat ik bloedde, zei ze ‘gefeliciteerd’. Maar ik had geen idee waarmee. Toen ik klaagde over pijn zeiden mijn moeder en oma dat ze hetzelfde hadden. Lang dacht ik dat het een familietrekje was waarmee ik moest leren leven. Maar gelukkig is er nu een oplossing in zicht.

Arendina is 24 en communicatieadviseur