Yoa heeft Parkinson en woont in een woonvoorziening voor oudere LHBTI personen

Een oude stumper

Ik heb twintig jaar een relatie gehad met een vrouw. Ze was verpleegkundige. Toen ik op mijn vijftigste de diagnose kreeg zei ze: ‘Als je Parkinson hebt dan word je een oude stumper en daar heb ik geen zin in.’ De dag daarna ben ik vertrokken. Ik kreeg van maatschappelijk werk meteen een eigen huurhuis. De dame daar zei dat ik nog lang geen oude stumper zou zijn. Het klopt, ik heb nog bijna 25 jaar op mezelf gewoond. 

Intimiteit

Toen ik maar bleef vallen in huis vertelde mijn huisarts over het Rozeneiland, een woonvoorziening voor LHBTI personen. Ik woon er sinds een jaar, met acht ouderen. Het is een fijne plek waar ik kan zijn wie ik ben. Ik hoef niet terug de kast in. Ik merk dat ik met de begeleiders op een lijn zit. Wel vind ik het jammer dat er praktisch gezien geen mogelijkheid is voor intimiteit in deze woonvoorziening. Ik heb een eenpersoonsbed en de douche en wc zijn op de gang. Dat werkt niet. Als ik iemand wil ontmoeten moet ik een hotelkamer huren. Dat heb ik nog niet gedaan, maar ga ik wel doen binnenkort. Als je zo oud bent als ik kijken mensen vreemd op als je daarover praat. Bespottelijk vind ik dat.

Met de rolstoel de tuin in

Ik zit in de cliëntenraad van mijn woonvoorziening. Daar kaartte ik laatst aan dat onze tuin schuin afloopt. Als je zelf niet in een rolstoel zit dan valt dat niet op. Maar ik merk zoiets direct. Het personeel moet zich een ongeluk duwen om die rolstoelen weer omhoog te krijgen. En ze hebben het al zo zwaar. Laatst ging ik kijken bij een andere woonvoorziening, eentje met meer ruimte zodat ik er zou kunnen schilderen. Ik vertelde de bewoners dat ik op vrouwen val. Een van de mannen zei: dat verandert wel als je hier komt. Nou, daar wil ik dus niet wonen.

Parkinsonzorg

Ik heb veel baat bij Deep Brain Stimulation: operatief zijn elektroden in mijn hoofd geplaatst die ervoor zorgen dat mijn lichaam beter functioneert. Ik heb nu last van de implantaten, maar dat wordt een beetje weggewuifd. Terugkijkend op vijfentwintig jaar Parkinsonzorg mag ik niet klagen. Het zou soms fijn zijn om wat meer persoonlijke aandacht te krijgen. Maar de zusters en dokters hebben het zo ontzettend druk. Ik snap wel dat ze daar vaak geen tijd voor hebben. Buiten het ziekenhuis heb ik baat bij klankontspanning met instrumenten. Veel LHBTI personen zijn gestrest. Eigenlijk zou iedereen een goede therapeut moeten hebben.

Yoa is 75 jaar, kunstenaar en voormalig ondernemer