Mirjam had overgangsklachten die niet werden herkend

Vage klachten

Rond mijn 48ste kreeg ik vage klachten. Alsof ik constant griep had: huidpijn, duizeligheid en een suis in mijn oor. In eerste instantie kreeg ik medewerking van de huisarts. Verschillende onderzoeken werden gedaan bij de neuroloog en de kno-arts. Ik kreeg een operatie aan mijn oor, maar de klachten werden erger. Ik stopte met de pil om te kijken of ik misschien in de overgang was maar de typische klachten die we kennen van de overgang zoals zweten en opvliegers had ik niet. Rond mijn vijftigste stortte ik in. Mijn zintuigen vielen uit: ik ging wazig zien en kon niet meer goed horen. Ik werd verdrietig en had geen energie meer.

Huisarts wilde geen hormonen voorschrijven

Ik bezocht een overgangsconsulent die constateerde dat ik in de overgang was. Met die informatie ging ik terug naar de huisarts en vroeg om behandeling met hormonen. Dat wilde ze niet vanwege de vergrote kans op baarmoeder- en borstkanker. Ik had zelf op internet opgezocht dat dit risico bij lichaamseigen hormonen veel kleiner is, maar ze bleef weigeren. Toen ik uit wanhoop boos werd, stelde ze voor me naar een psycholoog door te verwijzen. Ik ben kwaad en machteloos de deur uitgelopen. 

Hormoonspecialist

Op internet vond ik zelf een particuliere gynaecoloog die wel bereid was hormonen voor te schrijven. Dat waren niet de lichaamseigen varianten, maar ik voelde me meteen beter. Helaas kreeg ik ernstige bloedingen en een poliep, die operatief moest worden verwijderd. Op de mail waarin ik de gynaecoloog vroeg of ik moest stoppen of doorgaan met de hormonen, hoorde ik niks. Via een andere huisarts kreeg ik een doorverwijzing naar een gynaecoloog in het ziekenhuis die me behandelde aan de poliep en me doorverwees naar een hormoonspecialist. Daar kreeg ik eindelijk de lichaamseigen hormoonbehandeling die ik wilde uitproberen. Met succes: mijn klachten verdwenen en ik kon mijn leven weer oppakken.  

Zoektocht van vier jaar

Ondertussen was ik vier jaar verder. Ik had anderhalf jaar amper kunnen werken. Ik heb alles zelf moeten opzoeken op internet, de artsen die ik bezocht waren onwetend over die lichaamseigen hormonen. Maar op internet kom je op allerlei vage fora terecht met zowel positieve als horrorverhalen. Daar moet je dan als leek je weg in vinden. En vrouwen onderling praten amper over de overgang. Er rust nog een taboe op en dat is jammer, want we kunnen elkaar helpen door erover te praten. 

Betere zorg aan vrouwen in de overgang

Ik vind dat de zorg aan vrouwen in de overgang echt een stuk beter kan. Als iemand rond de 45 of ouder vage klachten heeft, zou de overgang standaard besproken en onderzocht moeten worden. En die terughoudendheid wat betreft hormonen begrijp ik echt niet. Je kan het toch uitproberen en daar controle op houden? Volgens mij is er nog te weinig focus op de overgang bij artsen, en daarom veel lijden bij vrouwen. Dat is niet meer van deze tijd. 

Mirjam is 55 jaar en directeur in de culturele sector